eshghozendegi

نکاتی برای والدین فرزندان بیش فعال و اختلال کم که سبب بهبود زندگی آن ها می شود.

آیا فرزند شما اختلال کم توجهی و بیش فعالی دارد؟ در این مقاله یاد می گیرید که برای مدیریت رفتار آن ها و مقابله با چالش های رایج اختلال کم توجهی و بیش فعالی چه کار هایی می توانید انجام دهید.

کمک به والدین فرزندان بیش فعال
کمک به والدین فرزندان بیش فعال

زندگی با یک کودک یا نوجوان مبتلا به اختلال بیش فعالی و کمبود توجه (ADD) می تواند خسته کننده و حتی طاقت فرسا باشد.

اما به عنوان والدین می‌توانید به فرزندتان کمک کنید تا بر چالش‌های روزانه غلبه کند، انرژی خود را به عرصه‌های مثبت هدایت کند و آرامش بیشتری را به خانواده‌تان بیاورید و هر چه زودتر و مداوم‌تر به مشکلات فرزندتان بپردازید، شانس بیشتری برای موفقیت در زندگی خواهد داشت.

کودکان مبتلا به اختلال کم توجهی و بیش فعالی عموماً دارای نقص هایی در عملکرد اجرایی نیز هستند: توانایی فکر کردن، برنامه ریزی از قبل، سازماندهی، کنترل تکانه ها و تکمیل وظایف.

این بدان معناست که شما در فرایندی که فرزندتان به تدریج مهارت های اجرایی خود را به دست می آورد، باید مسئولیت اجرایی را بر عهده بگیرید و راهنمایی های بیشتری ارائه دهید.

اگرچه علائم اختلال کم توجهی و بیش فعالی نمی تواند چیزی جز خشم در شما برانگیزد، اما مهم است که به یاد داشته باشید کودکی که شما را نادیده می گیرد، آزار می دهد یا شما را خجالت می‌دهد، عمداً این کارها را انجام نمی دهد.

کودکان مبتلا به اختلال کم توجهی و بیش فعالی، می‌خواهند ساکت بنشینند، می خواهند اتاق های خود را مرتب و منظم کنند، می‌خواهند هر کاری که والدینشان می‌گویند انجام دهند، اما نمی‌دانند چگونه باید این کارها را انجام دهند.

اگر در نظر داشته باشید که بیش فعالی به همان اندازۀ شما کودکتان را هم ناامید می‌کند، عکس‌العمل به روشهای مثبت و حمایتی بسیار آسان تر خواهد بود.

با صبر، شفقت و حمایت فراوان، می توانید اختلال کم توجهی و بیش فعالی دوران کودکی را مدیریت کنید و در عین حال از یک خانه پایدار و شاد لذت ببرید.

خانواده و والدین فرزندان بیش فعال
قبل از اینکه بتوانید فرزند مبتلا به اختلال کم توجهی و بیش فعالی را به طور موفقیت آمیزی کنترل کنید، درک تأثیر علائم فرزندتان بر خانواده به عنوان یک کل ضروری است.

کودکان مبتلا به اختلال کم توجهی و بیش فعالی رفتارهای زیادی از خود نشان می دهند که می تواند زندگی خانوادگی را مختل کند. آن ها اغلب دستورات والدین را نمی شنوند، بنابراین از آن ها اطاعت نمی کنند.

آن ها بی نظم هستند، به راحتی حواسشان پرت می شود و سایر اعضای خانواده را منتظر نگه می دارند. یا کارهایی را شروع کرده و سپس فراموش می‌کنند که آن ها را به پایان برسانند، چه رسد به اینکه بعد از انجام جای آن ها را تمیز کنند.

کودکانی که مشکلات تکانشگری دارند، اغلب مکالمات را قطع می‌کنند، در زمان های نامناسب توجه می‌خواهند، و قبل از اینکه فکر کنند صحبت می‌کنند و چیزهای عجیب یا شرم‌آور می‌گویند. اغلب به سختی می توان آن ها را به رختخواب برد و خواباند.

کودکان بیش فعال ممکن است خانه را بهم بریزند یا حتی خود را در معرض خطر فیزیکی قرار دهند.

کودکان مبتلا به اختلال کم توجهی و بیش فعالی
به دلیل این رفتارها، خواهر و برادر کودکان مبتلا به اختلال کم توجهی و بیش فعالی با چالشهایی روبرو هستند. نیازهای آن ها اغلب کمتر از نیازهای کودک مبتلا به اختلال کم توجهی و بیش فعالی مورد توجه قرار می گیرد.

ممکن است وقتی اشتباه می کنند با شدت بیشتری مورد سرزنش قرار گیرند و موفقیت هایشان کمتر مورد تحسین قرار گیرد یا بدیهی انگاشته شود.

آن ها ممکن است به عنوان دستیار والدین به حساب آیند و اگر خواهر یا برادر مبتلا به اختلال کم توجهی و بیش فعالی تحت نظارت آن ها رفتار نادرست داشته باشد، سرزنش شوند.

در نتیجه، ممکن است عشق خود را به برادر یا خواهر مبتلا به اختلال کم توجهی و بیش فعالی به حسادت و کینه ختم شود.

الزام نظارت بر کودک مبتلا به اختلال کم توجهی و بیش فعالی می تواند از نظر جسمی و ذهنی خسته کننده باشد. ناتوانی کودک شما در “گوش دادن” می تواند منجر به ناامیدی و آن ناامیدی تبدیل به خشم شود که به دنبال آن باعث احساس گناه در مورد عصبانی شدن از کودک می شود.

منبع:مرکز مشاوره و روانشناسی مشاورانه-حتما والدین فرزندان بیش فعال و اختلال کم توجهی بخوانند

مدت زمان درمان بیش فعالی

مدت زمان درمان بیش فعالی چقدر می باشد؟ یکی از دغدغه های افرادی که برای بیش فعالی شان به روانپزشک مراجعه نمی کنند این است که آن ها گمان می کنند که در صورتی که دوره دارو درمانی آغاز شود تا آخر عمرشان باید دارو مصرف نمایند. یکی از اختلالات اعصاب و روان بیش فعالی می باشد که با فعالیت بیش از حد و غیر معمول فرد همراه است اما برای آن درمان های بسیاری وجود دارد.

یکی از روش های درمانی دارو درمانی می باشد که در کنار درمان های روانشناختی و رفتاری، بهترین تاثیر را بر روی فرد می تواند بگذارد و بهترین کار این است که از افراد متخصص و روانشناس کمک بخواهند تا اطلاعات لازم در مورد بیش فعالی را در اختیار شما قرار دهند، در ادامه این مقاله در مورد روش های درمانی بیش فعالی و طول مدت آن مطالبی بیان شده است.

علائم بیش فعالی
قبل از آن که به بررسی مدت زمان درمان بیش فعالی بپردازیم لازم است در مورد اختلال بیش فعالی آگاهی های لازم را به دست آوریم، بیماری بیش فعالی در کودکان و بزرگسالان به وجود می آید و یکی از نشانه های آن فعال بودن به صورت غیر معمول می باشد، ارتباط داشتن با افرادی که به بیماری بیش فعالی مبتلا می باشند دشوار است و والدین، معلمان، همکاران و کارفرمایان با سختی های بسیاری رو به رو می شوند.

کودکان و بزرگسالانی که به بیماری بیش فعالی دچار می شوند به خاطر این مسئله و نحوه واکنش مردم به اختلالاتی مانند افسردگی و اضطراب دچار می شوند.

اختلالات بیش فعالی علائم و نشانه هایی مخصوص به خودش را دارد که در زیر برخی از این علائم را بیان می کنیم:

فعالیت فیزیکی مداوم و زیاد
رفتارهای پرخاشگرانه و تحریک پذیری بالا
بروز رفتارهای ناگهانی و تکانه ای
ناراحت شدن و پریشانی با کوچک ترین مسئله
نداشتن تمرکز در انجام کارهایی مانند درس خواندن و یادگیری
نکته ای که باید به آن توجه شود این است که بیش فعالی قابل درمان می باشد و برای درمان آن روش های روانشناختی و دارویی زیادی ابداع شده است بنابراین می توانید به راحتی نشانه ها و علائم این بیماری را کنترل کنید و از شدت یافتن این بیماری جلوگیری نمایید. در صورتی که بتوانید این بیماری را به موقع تشخیص دهید مدت درمان آن کاهش خواهد یافت بنابراین تشخیص به موقع اهمیت بسیاری دارد.

منبع:مرکز مشاوره و روانشناسی مشاورانه-مدت زمان درمان بیش فعالی از نظر متخصص

آیا تا بحال برایتان پیش آمده است که در موردوخیم تر شدن وضعیت کودک بیش فعال تان نگران شوید؟

ما از دوید فلینک، موسس Eye to Eye و نویسنده کتاب داشتن یک تفکر متفاوت خواستیم تا یک سری توصیه هایی را در مورد نحوه صحبت کردن با کودکان مبتلا به بیش فعالی بیان کند.

دوید فلینک
در این مقاله، پیشنهادات وی در رابطه با مواردی که باید از صحبت کردن در مورد آنها اجتناب کنیم بیان شده است – و مواردی که باید به جای آنها بیان کنیم.

“من می دانم که چه احساسی دارید. من هم در برخی مواقع دچار انحراف و حواس پرتی می شوم.”
شما می خواهید به کودکتان کمک کنید تا احساس منزوی بودن کمتری داشته باشد.

ولی در غیر از شرایطی که خود شما هم بیش فعالی داشته باشید، یک اظهار نظری همانند مورد بیان شده در بالا، می تواند چالش وی در برابر بیش فعالی را بی اهمیت نشان بدهد.

ممکن است که وی این نگرانی را داشته باشد که “اگر مادرم توانسته است با این شرایط کنار بیاید، چرا من نتوانم این شرایط را تحمل کنم؟”

کودک بیش فعال – 5 جمله فاجعه بار که نباید بیان کنید
کودک بیش فعال – ۵ جمله فاجعه بار که نباید بیان کنید
سعی کنید به جای آن بگویید که “من نمی دانم که چه احساسی دارید، ولی به هر نحوی که بتوانم به شما کمک خواهم کرد.”

یکی از بهترین روش های ممکن عبارت از ایجاد ارتباط مابین فرزندتان و کودکان یا بزرگسالانی می باشد که آنها هم به بیش فعالی مبتلا هستند و شرایط وی را به صورت واقعی درک می کنند.

کودک بیش فعال – ۵ جمله فاجعه بار که نباید بیان کنید
”این دارو منجر به اصلاح موارد نامناسب در تو خواهد شد.”
این نوع صحبت کردن به کودکتان می گوید که وی یک مشکلی دارد.

همچنین بیان می دارد که وی خودش نمی تواند مشکل موجود را حل کند، مگر اینکه یک چیزی برای “بهبود” خودش مصرف کند.

این نوع اظهار نظر می تواند چنین برداشتی را در فرد ایجاد کند که مصرف قرص ها نوعی تقلب می باشد. همچنین این مورد می تواند برای عزت نفس وی هم مضر باشد.

بهترین روش موجود عبارت از توصیف کردن داروهای وی به عنوان یک ابزاری همانند یک گوشی موبایل یا ماشین حساب می باشد. این ابزارها به همه ما کمک می کنند تا وظایف چالش انگیز را مدیریت کنیم و در نتیجه می توانیم بیشترین توانایی ممکن را داشته باشیم.

منبع:مشاور کو:مرکز مشاوره روانشناسی و مشاوره آنلاین-کودک بیش فعال – ۵ جمله فاجعه بار که نباید بیان کنید

در تربیت فرزندان، توجه به مسائل و نیازهای روحی و روانی آنها اهمیت ویژه‌ای دارد. بسیار مهم است که فرزندان گرفتار عقده‌های روانی نباشند تا توانایی دفاعی بدنی بیشتری پیدا کنند و کمتر بیمار شوند. بی‌توجهی والدین به کودک باعث می‌شود که کودک احساس کمبود شخصیت کند. پدر و مادرش فقط به تغذیه‌اش توجه دارند و به شخصیت او احترامی نمی‌گذارند و از این جهت کمبود شخصیتی خود را در لجبازی و نافرمانی و مجادله ابراز می‌دارد. بنابراین والدین باید علاج قبل از وقوع را درباره کودکانشان منظور دارند و شخصیتشان را پایه‌ریزی نمایند.

در قرآن کریم آمده: «فرزندانتان را در خردسالی به آداب (خوب و پسندیده) تشویق و ترغیب کنید.»

از طرفی برخی از والدین فکر می‌کنند که کودکان دچار استرس (دلهره و اضطراب) و ناراحتی‌های روانی نمی‌شوند و از هیجان و ناراحتی‌هایی که در درون طفل وجود دارد، غافل هستند.

گاهی مادر ناآگاه برای نظافت اتاق کودک چوب کبریت‌ها و لوازم بازی‌اش را به هم می‌ریزد و ساختمان‌هایش را خراب می‌کند. از هیجان و ناراحتی‌هایی که در درون طفل ایجاد می‌کند، غافل است. همه این موارد و مثال‌های دیگر، مونه دچار شدن کودکان به استرس و نابسمانی روانی است. بنابراین اگر والدین وظیفه خود را فقط در رفع نیازهای مادی فرزندان خود بدانند و به نیازهای عاطفی و روانی کودکشان آشنا باشند و در پاسخگویی به این نیازها تلاش کنند، روح و روان کودکان هرگز دچار آسیب نخواهد شد.

بحران‌های روانی در دوره کودکی

مشکلات خانوادگی

اختلافات خانوادگی تاثیر عمیقی در کودک می‌گذارد. اگر گفت‌وگوها به حل مشکل ختم شود و تکراری و خسته‌کننده و شدید نباشد، باعث یادگیری طفل و به‌کارگیری گفت‌وگو برای حل اختلاف می‌شود، اما از طرفی درگیری‌های هر روزه، بی‌احترامی‌ها و توهین‌های افراد خانواده به یکدیگر باعث آزردگی روحی کودک خواهد شد. زیرا دعواهای خانوادگی سال‌ها در ذهن او باقی مانده و حتی ممکن است بر زندگی و آینده او تاثیر منفی بگذارد. کودک پدر و مادر را سرمشق قرار می‌دهد و در آینده با همسرش برخورد درستی نخواهد داشت.

از مسائل دیگری که باعث ایجاد نگرانی در کودکان می‌شود، حرف زدن از مشکلات شدید خانواده مانند بدهکاری‌ها است، که در صورت تکرار و رفتار و گفتار نامناسب اعضای خانواده به وجود می‌آید. بهتر است بزرگ‌ترها همیشه از چگونگی حل مشکلات و راه‌های امیدوارانه حرف بزنند و کودک را به زندگی و آینده امیدوار کنند. گاهی نیز بدگویی از افراد فامیل، روح ظریف و حساس کودک را آزرده و او را نسبت به دیگران بدبین می‌سازد. با محبت و گذشت نسبت به دیگران مطمئنا کودک آموزش دیده و در آینده موفق‌تر خواهد شد.

منبع: مرکز مشاوره ستاره ایرانیان-پیشگیری از بیماری‌های روانی کودکان