eshghozendegi

۵ افسانه در مورد اختلال شخصیت اجتنابی

افسانه های زیادی در مورد اختلال شخصیت اجتنابی و افراد مبتلا به آن وجود دارد. یادگیری حقایق می تواند به این افراد در یافتن درمان مناسب کمک کند.

بسیاری از تصورات نادرست در مورد افراد مبتلا به اختلال شخصیت اجتنابی (AVPD) وجود دارد. در حالی که افراد مبتلا به اختلال شخصیت اجتنابی ممکن است خجالتی یا ضداجتماعی دیده شوند، اما در واقع دارای یک اختلال روانی هستند که مانع از توانایی آن ها از معاشرت با دیگران می شود.

پس از تشخیص، مبتلایان به اختلال شخصیت اجتنابی می توانند با موفقیت درمان شود. درک اختلال شخصیت اجتنابی برای یافتن کمک مناسب یا کمک به مبتلایان به این بیماری برای دریافت درمان مورد نیاز کلیدی می باشد.

۵ افسانه در مورد اختلال شخصیت اجتنابی
افسانه اول: افراد مبتلا به اختلال شخصیت اجتنابی خجالتی هستند.
واقعیت: افراد مبتلا به اختلال شخحصیت اجتنابی یک وضعیت روانی دارند که فراتر از احساس خجالتی بودن است.

بسیاری از افراد خجالتی، عصبی بوده و صحبت کردن با افراد جدید باعث ترس خفیف یا خجالت آن ها در یک موقعیت اجتماعی می شود. افراد خجالتی با این احساسات به شیوه ای سالم برخورد می کنند و همچنان زندگی اجتماعی رضایت بخشی دارند.

با این حال، اختلال شخصیت اجتنابی باعث می شود این احساسات طاقت‌فرسا شده و از رفتن افراد به مکان‌هایی که امکان تعامل اجتماعی وجود دارد، جلوگیری کرده و تأثیر منفی شدیدی بر زندگی روزمره و شخصی آن ها می گذارد.

افسانه دوم: اختلال شخصیت اجتنابی همان درونگرایی است.
واقعیت: اختلال شخصیت اجتنابی و درونگرایی کاملاً متفاوت هستند.

برعکس این که بسیاری از افراد درون گرایی را مانند اختلال شخصیت اجتنابی می دانند. درونگرایی به هیچ وجه یک اختلال روانی نیست، بلکه یک ویژگی شخصیتی طبیعی و سالم می باشد. بسیاری از افراد درونگرا در واقع از معاشرت لذت می برند، دوستان زیادی دارند و دوست دارند با افراد جدید ملاقات کنند.

آن ها صرفاً به مقدار مشخصی زمان یا خلوت نیاز دارند تا احساس آرامش، استراحت یا شارژ داشته باشند. این افراد ممکن است در هر نقطه ای از طیف برون گرایی-درون گرایی قرار بگیرند و برخی از آن ها کم و بیش احساس درون گرایی دارند.

از سوی دیگر، افراد مبتلا به اختلال شخصیت اجتنابی ممکن است شرکت در موقعیت های اجتماعی را تقریبا غیرممکن بدانند. این اجتناب ناشی از تمایل به گذراندن زمان به صورت تنهایی نیست، بلکه به دلیل نگرانی بیش از حد در مورد انتقاد یا احساس خجالت است.

5 افسانه در مورد اختلال شخصیت اجتنابی
افسانه سوم: افراد مبتلا به اختلال شخصیت اجتنابی دیگران را دوست ندارند.
واقعیت: افراد مبتلا به اختلال شخصیت اجتنابی اغلب تمایل به صمیمیت و روابط نزدیک دارند.

اجتناب افراد مبتلا به اختلال شخصیت اجتنابی از موقعیت های اجتماعی به این دلیل نیست که از افراد دیگر خوششان نمی آید. بسیاری از افراد مبتلا به این اختلال شخصیت اجتنابی تمایل شدیدی به دوستی یا ارتباط صمیمانه با دیگران دارند.

با این حال، آن ها اغلب از ایجاد این پیوندهای نزدیک به دلیل ترس شدیدشان از مورد منفور شدن، تمسخر یا قضاوت خشن باز می مانند. اغلب اوقات آن ها نقص‌های درک شده خود را دلیلی برای ناتوانی در برقراری روابط سالم می‌دانند و تنها زمانی وارد تعاملات اجتماعی می‌شوند که مطمئن باشند پذیرفته می‌شوند و مورد انتقاد قرار نمی‌گیرند

منبع:کانون مشاوران ایران-۵ افسانه در مورد اختلال شخصیت اجتنابی

تشخیص اختلال شخصیت با چه روش هایی صورت می گیرد؟ در هر کشور بخشی از جمعیت کشور را افرادی تشکیل می دهند که دارای اختلال شخصیت هستند اختلال شخصیت از همان دوران کودکی به وجود می آید و با شخصیت فرد ترکیب می شود و تا حدودی غیرقابل تحمل می باشد و با اختلالات روانی مانند افسردگی، اسکیزوفرنی و فوبی ها متفاوت می باشد.

اختلال شخصیت تاریخ شروع خاصی ندارد و ممکن است بدون علت خاصی باشد و نمی توان برای آن درمان کاملا قطعی در نظر گرفت.

چه عواملی باعث می شود تا فرد درگیر اختلال شخصیت شود؟
برای این سوال پاسخ قطعی و کاملی وجود ندارد اما بر اساس مطالعات انجام شده اختلال شخصیت به عوامل بسیاری بستگی دارد و به عوامل ژنتیکی، بیولوژیکی و روانشناختی و اجتماعی بستگی دارد و باعث شکل گیری اختلالات شخصیت می شود.

دو عامل ژنتیکی و محیطی نقش مهمی در رشد اختلالات شخصیت دارند و ساختار ژنتیکی در ایجاد شخصیت درونگرایی و برونگرایی نقش تعیین کننده ای دارد و ۵۰ درصد نقش خود را ایفا می کند.

علاوه بر نقش ژن باید وقایع و اتفاقاتی که در دوران اولیه زندگی به وجود آمده است را مورد بررسی قرار داد همچنین وقایعی و اتفاقاتی که مربوط به والدین می شود نقش مهمی در شکل گیری اختلالات شخصیت دارد.

اختلالات شخصیت در بیشتر مواقع به دلیل تجربه ها و اتفاقات تلخی که فرد در زمان کودکی تجربه کرده است به وجود می آید و یا اینکه فرد در آن زمان خود را با کسی که مشکل عصبی و اختلال روانی داشته است همانند می کرده و باعث اختلالات شخصیت او شده است.

شیوه ارتباطی والدین با کودک بسیار مهم است و به اختلال شخصیت رابطه ای بسیار نزدیک دارد اگر والدین برای فرزند خود وقت بگذارند و به نیازهای او به خوبی پاسخ دهند و هنگامی که کودک دچار خشم و عصبانیت و ترس و ناامیدی می شود به گونه ای آرام با او رفتار کنند و واکنش صحیحی داشته باشند در این صورت کودک یاد می گیرد به دیگران اعتماد کند و به خوبی با دیگران ارتباط برقرار کند.

وقتی کودک یاد بگیرد که به دیگران اعتماد داشته باشد در بزرگسالی و در دوران جوانی به افراد مهم زندگی خود اعتماد خواهد کرد و جهان را جایگاه درست و امن می بیند و می تواند زندگی سالمی در کنار عزیزانش تجربه کند.

ارتیاط والدین با کودکان
اما اگر والدین نتوانند با کودک خود رابطه دوستانه برقرار کنند و آنچه که کودک گفت بر خلاف آن پیش بروند در این صورت کودک به آن ها اعتماد نخواهد کرد و به فردی شدیدا دفاعی، بی احساس، بدبین و پرخاشگر تبدیل خواهد شد و به او احساس عدم امنیت و عدم اعتماد به جهان پیرامون دست خواهد داد.

فردی که دچار اختلال شخصیت می شود قادر نخواهد بود احساسات و هیجانات خود را کنترل کند و نمی توانند خودش را آرام کند و اعتماد کردن به دیگران بسیار برایش سخت خواهد بود.

منبع:مرکز مشاوره و روانشناسی مشاورانه-تکنیک های باورنکردنی تشخیص اختلال شخصیت